Sherlock, serial BBC

Sesja i brak weny spowodowały, że przez jakiś czas nie pisałam, ale też nic ostatnio nie przeczytałam (jestem w trakcie lektury "Starcia królów" Martina). Dlatego dzisiejsza notka będzie poświęcona nie książce, ale serialowi. I to jakiemu! Przedstawiam Wam "Sherlocka", nakręconego na podstawie prozy Sir Arthura Conan Doyle'a.

Wiadomo nie od dziś, że Sherlock Holmes cieszy się wielką popularnością wśród filmowców. Ja sama obejrzałam tylko dwa filmy o przygodach tego niezwykle inteligentnego detektywa (te, które wyreżyserował Guy Ritchie), jednak muszę przyznać, że serial jest od nich zupełnie inny. Przede wszystkim, akcja dzieje się we współczesności - doktor Watson pisze blog, a Sherlock nie rozstaje się ze swoim telefonem. Moim zdaniem jest to ciekawy zabieg. Przeniesienie całej historii do naszych czasów może wydawać się nietrafionym pomysłem (szczególnie przed obejrzeniem serialu), mimo to twórcy stanęli na wysokości zadania. Miłośników prozy Doyle'a może ucieszyć fakt, iż nie tylko postać detektywa i doktora zostały z niej zaczerpnięte, ale również historie, zagadki, z którymi musi zmierzyć się detektyw. W serialu nie zabraknie więc Psa Baskerville'ów, a pierwszy odcinek nosi tytuł "Studium w różu" (nawiązanie do pierwszej powieści Sir Arthura Conan Doyle'a, poświęconej Sherlockowi).

W dwóch głównych bohaterów wcielają się znakomici aktorzy: rolę detektywa odgrywa Benedict Cumberbatch (który robi to wprost świetnie), a doktora Martin Freeman. Muszę przyznać, że na początku miałam co do nich mieszane uczucia - Watson nie był tak przystojny jak Jude Law, poza tym na początku trudno mi było się przestawić. Jednak później Sherlock mnie do siebie przekonał i wydaje mi się, że w tej roli jest o wiele lepszy niż Robert Downey Jr. (zdecydowanie bardziej pasuje do roli Iron Mana). Żeby nie było, że mówię tylko o ich wyglądzie - Benedict wydaje mi się bardziej intrygujący, dziwaczny niż Robert. Warto wspomnieć o postaci Moriarty'ego, którego zagrał Andrew Scott. Według mnie zrobił to genialnie! Moriarty w jego wykonaniu jest dziwaczny i potwornie przerażający, nie wiadomo, czego można się po nim spodziewać. Czasem bywa nawet bardziej ekscentryczną postacią niż sam Sherlock. Mnie osobiście Moriarty przyprawia o gęsią skórkę (szczególnie, kiedy mówi do Sherlocka "I'll burn you") - wygląda wtedy jak pacjent szpitala psychiatrycznego...

Realizacja odcinków jest wykonany bardzo dobrze i pomysłowo - kiedy Sherlock intensywnie o czymś myśli, możemy to zobaczyć - po ekranie przesuwają się różne obrazy, dzięki czemu możemy podążać za jego tokiem rozumowania (choć czasem bywa to trudne). W pewnych momentach wydaje się, że słychać trybiki pracujące w głowie Holmesa. Tak samo jest, kiedy detektyw analizuje jakąś postać - przesuwa wzrokiem po całej sylwetce, a na ekranie pojawiają się różne hasła; myśli Sherlocka.

Serial niestety ma parę wad. Po pierwsze, ilość odcinków - ja rozumiem, że twórcy stawiają na jakość, nie ilość, a to moim zdaniem bardzo dobra postawa, jednak trzy odcinki w sezonie to zdecydowanie za mało (na razie nakręcono dwa sezony, co daje tylko sześć odcinków). Mogłoby być chociaż pięć, ale trzy? W dodatku na kolejny sezon czekać trzeba ponad rok, co wzbudza we mnie potworną frustrację i tęsknotę za głównymi bohaterami oraz niezwykłą inteligencją detektywa. Minusem, przynajmniej na początku, jest również długość odcinka. Przyznaję się bez bicia, że na pierwszych dwóch, trzech odcinkach w połowie zasypiałam. Jeden odcinek trwa półtorej godziny, więc właściwie tyle ile normalny film. Na początku dziwiła mnie przesadna (i na dodatek prawidłowa) dedukcja Holmesa, z którą nie sposób było się oswoić, jednak po pewnym czasie dostałam reprymendę (że przecież Holmes to fikcyjna postać i niektóre rzeczy mogą być przesadnie wyeksponowane) i zdołałam się do tego przyzwyczaić - po dwóch pierwszych odcinkach nawet to polubiłam i podobało mi się to, jak twórcy wszystko zgrabnie ze sobą połączyli.

Serial gorąco polecam, jest wykonany naprawdę mistrzowsko - zaczynając od muzyki, a na kreacjach postaci kończąc (i to nie tylko tych trzech głównych). Naprawdę warto!